Na temat zasad sztuki wojennej nagromadziło się wiele, najczęściej kontrowersyjnych, poglądów. Dotyczą one zarówno treści formułowanych zasad, sposobów ich stosowania, jak i praktycznego znaczenia w walce, bitwie i operacji. Trwa także spór o trwałość lub zmienność omawianych zasad, które stanowią zwięzłą syntezę uniwersalnych koncepcji taktycznych, operacyjnych i strategicznych, wypracowanych w trakcie działań wojennych przez dowódców, sztabów i wojsk. Są one wynikiem obiektywnej prawdy, gdzie rzeczywistość nie da się ująć w ostateczną formę prawną. Można więc tu zgodzić się z tezą Winstona Churchilla, że: „Prawdy wojenne są absolutne, ale zasady ich stosowania muszą być wysnute za każdym razem z aktualnych okoliczności, które są zawsze różne. Wnioskujemy z tego, że żadne reguły nie stanowią wytycznych do działania. Oczywiście, znajomość bogatej treści zasad sztuki wojennej w zasadniczy sposób ukierunkowuje decydentów pola walki. Do chwili obecnej nie ukazała się pozycja, która globalnie analizowałaby i syntetyzowała omawianą problematykę, pomimo że „stare zasady" przetrwały do dzisiaj i mogą być stosowane w nowych warunkach, co nie zawsze się czyni w nauce współczesnej taktyki, sztuki operacyjnej i strategu. Stąd zrodziła się potrzeba opracowania tego tematu w celu wykorzystania go w procesie szkolenia wojsk. Jak zwykle, doskonałą busolą określającą właściwe pojmowanie praktycznego stosowania zasad sztuki wojennej w okresie przygotowania i prowadzenia działań wojennych jest historia - doświadczenia wojenne, zarówno te odległe, jak i bardziej współczesne. Autor widzi konieczność ustalenia w czasie „formowania się" zasad sztuki wojennej. Badania w tym zakresie można było podjąć na podstawie dokumentacji, która w stosunku do czasu przedhistorycznego, a także w znacznej mierze okresu starożytności - nie istnieje. Tezę tę potwierdza wielu historyków, np. Palit i Hurst. Stwierdzili oni m.in., że „Nie istnieje dokumentacja, na której można by oprzeć systematyczne badania nad sztuką wojenną starożytnego Egiptu".